غزل‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎های روان

واقعن نمی دونم چرا با همچین غیظ و حرصی از عمق دلم گفتم ک ۹۶ خیلی سال بدی بود! حالا بدیا و سخت گرفتناش ک سر جاش، ولی مگه غیر اینه ک خوبیاشم کم نبوده؟ روزایی ک آروم آروم گذشت؛ خوشحال بودم؛ می خندیدم؛ آدمای جدید؛ تجربه های جدید‌...یعنی می خوام بگم ک چرا سختیاش بیشتر ب چشمم اومده؟ ب نظرم در کل سر ب سر بوده و با یه حالت سیلانی از تعادل، گذشته... ولی آخه چرا این طوری گفتم ک انقدر بد گذشته بهم؟! نمی دونم چرا یهو انقد تکانشی و واکنشی و ناخودآگاه این جمله ی بد بودنش ب زبونم اومد! حالا هر چی ک هست، لابد بد بوده دیگه!سنگین طی کرده دیگه! البته بیشتر ک فکر می کنم می رسم ب این نقطه ک من حرص و خشم و غیظ و بی قراریم از دست خودمه در واقع! این ک کاملن واقفم چ گندایی زدم و چ ندونم کاریایی داشتم؛ و اشراف ب خودم و اعمال و سکنات خودکرده مه ک انقد حالمو بد کرده و امسال گذشته رو توی نظرم دوست نداشتنی و تلخ و صعب العبور...نه ک خود سال و ماه و روزاش فی نفسه بد بوده باشن... ک من سراسر وجودم شکره و مولکول ب مولکولم معترف رحمت و نگاه لطف و دستای نگه دارنده ی بالای هر دستش...این "من"ِ من بوده ک بد کرده...خیلی جاها خیلیم بد کرده!

اوقات کلاس داشت ب خوبی و خوشی پیش می رفت. همان حرف های همیشه، همان دعوا کردن هایشان از طرف من و بین خودشان با هم، همان مسخره بازی ها، همان چشم و ابرو آمدن های همیشه ام برایشان و بقیه ی همان های دیگر. یکهو سرش را انداخت پایین و دیگر بالا نیاورد تا رفتم کنارش نشستم و چانه اش را بالا گرفتم؛ ک همان طور ک سرش بالا آمد اشک هایش پایین آمد!
بعد با یک حالت خود تأدیبی و احساس مسولیت عمیق و شگرفی نگاهم کرد و گفت:" حالا یه بارم ک تو خونه درس خونده بودم_ همیشه توی ناهارخوری و زنگ ناهار و نماز قبل از کلاسشان می خواند_ و انقدر خوب تمرین کرده بودم تکلیفمو ننوشته م" ! البته ک این حجم از احساس عذاب وجدانش از یک طرف برایم ستودنی و خواستنی بود؛ این ک می بینم خودشان برای خودشان درونی سازی کرده اند و حالا بعد شش ماه ک از شروع سال تحصیلی گذشته استیکر دادن و ندادن من را ب کش شلوارشان هم نمی گیرند:| از طرفی ولی فکری می شوم ک نکند رفتار و گفتار من ب نوعی این همه احساس عذاب وجدان تزریق وجودشان کرده؟ در واقع نگران می شوم ک نکند من جایی را اشتباه کرده باشم. حتا از فکر این ک ب خاطر ب دست آوردن توجه من یا رقابت بر سر محبت گرفتن از من ب پاس کامل و بی نقص بودنشان بخواهند این همه بی نقص باشند ب هم می ریزم؛ این ک ب هر حال در ساحت رابطه ی معلم_دانش آموزی ب هم وابسته هستیم و آن  ها من را در قالب یک بزرگتر قابل اعتماد یا حتا مثلن یک الگوی ناخودآگاه دوست دارند ولی محبت گرفتن از من را مشروط می بینند و می دانند یعنی من ترساندمشان! ترساندمشان از دوست داشتنی نبودن! اگر این باشد؛ یعنی من کاملن غیر مستقیم یک پیام کاملی مبنی بر این ک " تو باید کامل و بی نقص و خوش رفتار باشی تا از طرف من دوست داشته شوی" بهشان انتقال داده ام. هرچند مهر بی قید و لاشرط در قالب پدر و مادری جواب است، هر رابطه ی دیگری ب هر حال قیود و شرایط خودش را دارد، محبت ولی عنصر زیادی معصومی است ک بخواهد با این قیود تاخت بخورد! شاید مثلن با ترس از نمره و یه لِول بالا و پایین تر شدن از من و درس و کلاسم حساب ببرند بهتر باشد تا این ک سنگ محک بشود محبت و مهر بینمان... نمی دانم واقعن! ب هر حال از منِ شل و ول و زیادی رقیق القلب ِ چشم پوش باید یک جوری حساب را ببرند ک قید ها و شرایط دانش آموزی شان را ب جا بیاورند. ولی واقعن نمی دانم چ طور!
هر چ ک باید باشد؛ اشک های دیروز نیاز یادآور این موضوع وحشتناک بود ک تو معلم دختر بچه ها هستی، ک قرار نیست لوس نباشند؛ ک می توانند در بی ربط ترین موضوع ها لوس ترین _ تا حد نفرت انگیز شدن_ باشند؛ پس تو ب چرا ها متکی باش و ریشه ها را پیدا کن؛ تو راه درست رفتار کردن و برخورد با انواع حرکات محیّرالعقولشان را پیدا کن؛ مابقی خودش درست می شود...
#نیاز
#روزهای_معلمی
#دستنوشته_های_روزگار_معلمی
#دختربچه_ها
#آموزش
#تربیت
#محبت
#الگو

بعضی وقت ها درست وسط ِ وسط ِ تایم کلاس یک "آن"ِ عجیبی همه وجودم را می گیرد و مبهوت چهره های واقعن معصوم ِ به معنای تامّ و واقعی کلمه دست نخورده شان می شوم و همین می شود وادی برهوتم! بعد مثلن در یکی از این وادی ها، یکهو یکی شان همان وسط افکار خال خال و راه راهم یک کاغذ آچهار بنفش رنگ را بالا می گیرد و فریاد می زند:" تیچر! اگر اینو به اسم هدیه بدم بتون ناراحت نمی شید؟! فقط به خاطر این که می دونم شما بنفش دوست دارید" بعد همین جمله ی خیلی خیلی معمولی می شود یک چالشی که عجزت را از واکنش در لحظه به رخت می کشد! می کوبد توی صورت همه ی فلسفه هایت که: :هی! همیشه هم جواب همه ی جمله های معمولی انقدرها معمولی که فکر می کنی نمی شود!" بعدتر من همه ی سعی ِ فی البداهه ام را می کنم ک معمولی نباشم، بعدش ظاهرن به قدری موفقیت آمیز سعی کردم که نه تنها کاغذ را نداد که گفت:" اینو همینطوری نمی دم بهتون! می برم روش نقاشی می کشم بعد بهتون می دم."😁
و من می میرم...
#نیاز
#روزهای_معلمی
#دستنوشته_های_روزگار_معلمی

[داخلی/اتاق/ساعت ۷ عصر]
_ یه قهوه درست نمی کنی با هم بخوریم؟
_مگه نمی خوای شب بخوابی؟
_ولش کن:)

همه مان تا وقتی دچار زندگی جمعی هستیم درست همین‌قدر هم با خودسانسوری مرتبطیم؛ کم و بیش اش هم به شخصیت بی‌همتای هر کس ربط دارد. با خودم می گویم کاش ترس از قضاوت شدن نبود، کاش با همه ی رگ و پِی‌مان تفاوت های کاملن منحصر به فرد تجربه ها و زندگی هایمان با همدیگر را فهم می کردیم؛ کاش واهمه از حرف زدن ولی درک نشدن نبود، کاش همگی انقدر فهیم و بزرگ بودیم که به چشم‌های آدمی ک دارد با ما صحبت می کند خیره می‌شدیم و حتا اگر درکش نمی کردیم انقدر سعه‌ی وجودی می‌داشتیم که سکوت کنیم و لبخند بزنیم و توی دل خودمان بگوییم ناتوانی درک کردنِ این آدم از کمبود وجودی و تجربی من است؛ آن وقت دیگر لازم نبود آدم‌ها فقط برای اینکه بتوانند حرف بزنند و شنیده شوند_ در راستای یک نیاز نگاهش کنید_ یک‌باره بی‌نام‌ونشان شوند :)

و گفت: اگر که من خدایم و اگر منم که خداونگاری بلدم؛ پس چرا غیر؟!
و پاسخ داد: اگر تو خدایی پس بندگی کردن بر من آسان کن آن‌سان ک خداوندگاری بر تو آسان است...
* و مراد از بندگی کردن را غیرت می دانست به آن معنی که تا جانی هست [غیر+_َت] را در حریم خود راه نده...

.

پ.ن: الهی ب امید تو...

بسم الله الرحمن الرحیم...